Stel, je weet niets van Ecuador. Geen verwijt, je hoort er ook zo weinig over, behalve wanneer de aarde zich omwoelt, een vulkaan zich uitleeft, of de crisis haar lelijkste kant toont.
Jouw nieuwsgierigheid trekt je naar de bibliotheek, zoekt Ecuador en botst op de Belgisch-Franse surrealistische schrijver, dichter en schilder Henri Michaux (Namen, 1899 – Parijs, 1984). Hij bezoekt Ecuador in 1928-1929 samen met zijn vriend – Ecuadoraanse dichter, Alfredo Gangotena, en schrijft er zijn relaas over. Het maakt hem beroemd in de literaire kringen en nog steeds wordt hij geapprecieerd in dat soms wat aparte wereldje tussen de plooien, echter niet door iedereen. Hij verspreidt een ongunstig en wat aanstootgevend beeld van het land en de Ecuadoranen vinden het denigrerend. Europeanen denken dit ondoorgrondelijke land en bevolking te kennen via dit boek.
Bijna honderd jaar geleden dus, een van de tragische tijden voor Ecuador. Crisis. Wanneer is het eens geen crisis?
In de jaren 20 van de vorige eeuw krijgt de cacao sector het zwaar te verduren. De werkende wereld komt in opstand en wordt stevig gestraft met honderden doden als balans. Een pittige tijd van hervormingen en revoluties volgt.
Ecuadoraanse schrijfster Rocío Durán-Barba woont anno 2020 nog steeds in Parijs. Ze leest ´Ecuador´ en schrijft ´Ecuador, el velo se levanta´ (Ecuador, de sluier wordt opgeheven). Ze brengt Henri Michaux weer tot leven…om hem literair te vermoorden. Hij had immers haar volledige land vermoord nog vooraleer hij er iets van begreep. ´Asesinó todo un país antes de entenderlo´ (p.354).
Et Voila, een tweede introductie van verschillende, zo eens wat andere linken tussen Europa en Ecuador. Morgen laat ik je kennis maken met een hedendaagse Nederlandse schrijver, die ook in Ecuador woont, en die o.a. een boeiend verhaal schreef over de Franse wetenschappelijke missie die hier in de achttiende eeuw de aarde kwam meten.